Ria Kappert
Hé Anton, je geeft 'de Pen' aan me door: wat leuk!!
Als jongste telg uit het gezin van Jans (van Hengeveeld) en Dikie Jansen- Haverslag (van Wilm’s Anton) zal ik wat vertellen over m'n leven.
Op 2 september 1963 zag ik op Espelo 63 het levenslicht. Als baby deed ik het aanvankelijk goed; niets wees op problemen bij deze kleine spruit. Maar nog maar 3 maand oud belandde ik wel in het ziekenhuis. Doodziek...., maar wat er precies de oorzaak was ?? Onbekend. Waarschijnlijk een virus. Gelukkig knapte ik vrij snel weer op en leefde vrolijk verder.
Als peuter van 3 jaar werd ik opnieuw heel ziek. Met hele hoge koorts werd ik opnieuw opgenomen in t Geertruiden. Mijn moeder krijgt nog kippenvel als ze het beginliedje van 'Flipper' hoort. Van de koorts ijlde ik van alles door elkaar. En zong door de koude gangen van het ziekenhuis heel hard "daar heb je Flipper!" Deze keer was het een bloedvergiftiging. De doktoren stonden met de rug tegen de muur. Spoten cocktails van penicilline; men leefde tussen hoop en vrees.... Maar warempel, het lukte, ik heb het gered!
Toen ik aan de beterende hand was, herinner ik me, was er feest in t ziekenhuis. Overal slingers: Willem Alexander was geboren. (Wat aardig; dat is nu net 50 jaar terug...)
Thuisgekomen werd ik flink verwend. Mijn grote broers en zus waren jaloers op dat verwende nös-ei. Zelf heb ik dáár dan weer géén herinnering aan...
Zolang ik me kan herinneren heb ik met Frida (Kampman-) Krikkink gespeeld. Voor m'n 6de levensjaar fietste ik er al naar toe. Of kwam Frida bij ons spelen. Voor m'n gevoel waren we dagelijks samen. Op de Bosschool zat ik met 5 leeftijdsgenoten in de klas. Diny (Steegink-)Boode, Henk Blankena, Wim Nijenhuis, Jan Prins en Dinant van de Linde. Jan en Dinant bleven zitten in de eerste, dat was toen nog heel normaal. In de tweede klas kregen we Jan Schoneveld en Gerrit Bekkernens er weer bij. Zo bleven we stabiel : een klas van 6 kinderen.
Frida is een jaartje jonger dan ik en mocht het volgende jaar ook naar school.
Tijdens onze lagere schooltijd is een hechte vriendinnengroep ontstaan. Met naast Frida en Diny : Ina (Oostenenk-)Ulfman, Willy (Bouman-)Reilink, Jetta (Jansen-)Tuitert en Marian (ten Have-) Baltes.
Tot op de dag van vandaag gaan we veel met elkaar om. Hoe verschillend we ook zijn, we delen onze roots in Espelo. En dat blijkt een waardevolle basis. Samen en dagje uit, en de laatste jaren een weekend. Altijd super gezellig!
Verjaardagen , huwelijken, geboortes en afscheid : alles is altijd bespreekbaar. Wat er ook is : samen met 'miene deerns' is te doen. Heel je leven kunnen terugvallen op zo'n mooie vriendschap, beschouw en ervaar ik als een groot voorrecht.
En dan komt de 'huisje-boompje-beestje-tijd'.
Na een verkeringstijd van ruim 8 jaar met Dik Kappert, zijn we op 15 april 1988 getrouwd. Eerst even in de Schepenenstraat gewoond, inmiddels al weer 26 jaar op het Mossinkserf te Holten. Een hele fijne buurt waar we met veel plezier wonen.
We hebben 2 prachtige kinderen : Joyce , geboren in 1993, en Peter in 1994. Beide studeren en wonen op kamers. Joyce in Amsterdam, waar ze communicatie doet aan de Hogeschool van Amsterdam. Peter woont in Velp; daar studeert hij aan het Van Hall Larenstein bosbouw en natuurbeheer. Leuke jonge mensen, die hopelijk een mooie toekomst gaan opbouwen.
Dan mijn arbeids- carrière .... Mijn droom als klein meisje was verpleegster worden. Wellicht ingegeven door de ziekenhuisopnames op zeer jonge leeftijd.
Na de MAVO op de Scholengemeenschap in Holten was ik nog te jong voor deze opleiding. Ik moest naast een tussenopleiding : de INAS is Deventer. Geen goede keus bleek later. Na anderhalf jaar klieren en spijbelen ben ik eraf gegaan. Om centjes te gaan verdienen bij slagerij Hovink in Bathmen. Na 2 jaar had ik t wel gezien en ben naar de HEMA in Deventer gegaan. Een hele leuke leerzame tijd gehad. Getrouwd in die periode, en veel nieuwe mensen leren kennen. Bijna 10 jaar, elke dag met de trein ; een mooie zorgeloze tijd.
Met de komst van Joyce ben ik gestopt bij de HEMA. Kinderopvang was in die tijd nog heel anders. Bovendien moest ik oproepbaar zijn, geen vaste dagen... Nee, dat zag ik niet zitten.
Kort daarna ben ik part time gaan werken bij Reinaardus Vis. Aan de tijd op de markten bewaar ik goede herinneringen. Soms wel koud, maar altijd plezier.
Nadat ook Peter was geboren en opgroeide, ben ik in 2001 begonnen als gastouder. De afwisseling van beide jobs was heerlijk; 2 dagen thuis met gastkinderen en 2 dagen op de markt.
Na de reorganisatie en daarop volgende krimp bij Reinaardus, heb ik nog 3 jaar in Enter in de vis gewerkt. Toch heb ik er voor gekozen te stoppen in de vis. In totaal 22 jaar vis-wijf; een geuzennaam die ik van m'n vriendinnen kreeg en met liefde heb gedragen. Maar het contact met de mensen mis ik eigenlijk nog steeds.
Sinds 2015 ben ik volledig als gastouder gaan werken. Ik bestier vanaf 't Mossinkserf m'n eigen 'Villa Ria' . Waar ik van maandag tot donderdag op dit moment 9 kinderen opvang, uit 5 gezinnen.
Naast werk is er natuurlijk ook nog hobby.
Al sinds de oprichting ben ik lid van de handbalvereniging in Holten. Eerst natuurlijk spelend lid, later recreatief in een midweek competitie. Naast spelen ben ik ook actief in het bestuur geweest. En de ledenadministratie nog ouderwets bijhouden; met een kaartenbak en pasjes maken.... Nu ben ik teambegeleider van een C-jeugdteam en actief in de sponsorcommissie. Waarbij m'n uitgebreide netwerk in Holten goed van pas komt.
Tevens fungeer ik als gastvrouw /ladyspeaker in de sporthal bij de thuiswedstrijden van dames 1.
Daarnaast ben ik al bijna 30 jaar lid van toneelclub OCH. Heerlijk toneelspelen, ooit begonnen op t toneel in Espelo met de meisjesclub. Nu al weer heel veel jaren in Holten en omsteken. Allerlei rollen, lachen met de repetities, en nog steeds zenuwen voor d uitvoeringen…
Lekker elk jaar een rol spelen : ik kan er m'n ei heerlijk kwijt.
Sinds 2004 ben ik secretaris van OCH, wat inhield: de hele digitale inhaalslag maken.
Via OCH kom je weer met andere toneelverenigingen van Holten in contact. Zo rolde ik in een stichtingsbestuur, dat in 2012 Fanfare organiseerde. Samen met DAT, COV en HMV. Daarop volgend, afgelopen jaar, onder dezelfde paraplu, Scrooge in de dorpskerk. Uitverkocht! Dit is zeker voor herhaling vatbaar. De kerk is een verrassend mooie locatie voor een toneelproductie. Bovendien is het Heel fijn als het publiek het waardeert als er iets georganiseerd wordt.
Door m'n toneelervaring werd ik een paar jaar geleden door Erik Markvoort gevraagd mee te helpen met de regie van het openluchtspel in Espelo. Samen met Marc Fraser en alle spelers en mensen er omheen, hebben we er een mooie productie van gemaakt. Dat geeft enorm veel voldoening. Weer een ervaring rijker.
Ook mocht ik in 2016 zomaar meedoen aan Maestro. Gebaseerd op het tv programma; georganiseerd door HMV. Wát een spektakel, en wát een leuke ervaring!
De vrijdag zou, in m'n nieuwe bestaan als gastouder, m'n vrije dag moeten zijn. Maar ja,.... Het leven loopt soms anders. Vorig jaar werd bij m'n moeder de ziekte van Kahler geconstateerd. Dat is een leukemie soort, wat het skelet aantast. Ze wordt daarvoor behandeld: elke vrijdag een ziekenhuisbezoek. 4 weken achter elkaar, dan een rustweek.
En ja, dan ga ik met m'n ouders mee. M'n agenda kwam toevallig zo uit. En ja, dat vraagt veel tijd. Maar het zó goed en mooi om te doen. Hoewel de aanleiding natuurlijk naar is, brengt het je ook weer dichter bij elkaar.
M'n pa is na een moeilijke periode met hartoperaties (2009 tot 2011), heel goed opgeknapt. Hij helpt ma overal mee, kookt zelfs soms, en doet de boodschappen. Het is geweldig om aan de zijlijn te zien hoeveel liefde er is; en dat na 60 jaar huwelijk! Pet af. Alleen daardoor al kost het geen moeite om er m'n vrije dag in te steken.
Ik hoop dat we ze nog een tijd bij ons mogen houden. Net als m'n schoonzus Hannie, waar Anton hieronder al over vertelde. Gelukkig slaat de behandeling die Hannie nu krijgt, goed aan. En is haar conditie beter dan een half jaar geleden. Tja .... Zo is t leven.
Al met al nog best een lang verhaal. En een bezig bijtje... ;-)
Bedankt voor de aandacht en het lezen.
Tja , en aan wie zal ik de pen doorgeven…. ??? Ik dacht : naar wiens levensverhaal ben ik nu eigenlijk benieuwd?? Dat van mijn vriendinnen weet ik al wel.
Ik heb gekozen voor één van hun kinderen : een “Sploder in Canada” , díe zou ik graag eens willen horen…
Dus bij deze geef ik ‘De Pen’ door aan Jos Steegink.
Groetjes Ria Kappert.
"In de Pen" is een rubriek waarin iemand (Sploder of aanverwant) een stukje schrijft over bijvoorbeeld zichzelf, hobby's, werk, een gebeurtenis, zijn omgeving etc. De keuze is aan de schrijver. Aan het eind geeft hij of zij de Pen door aan een ander. Deze rubriek heeft de intentie om elk kwartaal te verschijnen.
